در یک روز زمستانی سرد و برفی، در سرزمینی دوردست به نام “وادی برفی”، یک دخترک جوان به نام لیلی زندگی می‌کرد. وادی برفی، همانند نامش، پر از برف و یخ بود و درختان و صخره‌های پوشیده از برف و یخ زیبایی به آن می‌بخشیدند.
لیلی، دخترکی شجاع و کنجکاو بود که همیشه دوست داشت در میان درختان برفی و دنیای سفید رنگ وادی برفی بگردد. او با لباس‌های گرم و پرزره و با یک کلاه و دستکش‌های نرم به دور دوید و به بررسی هر نقطه‌ای از این سرزمین سفید و زیبا می‌پرداخت.
یک روز، در حین یکی از سفرهایش در وادی برفی، لیلی به طور اتفاقی به یک غار کوچک پناه برد. غار پر از یخ و برف بود و در دل آن، یک افسانه قدیمی به نام “افسانه برف” را کشف کرد. این افسانه حکایت می‌کرد از یک پادشاه برفی که در این وادی زندگی می‌کرده است.
به گفته افسانه، پادشاه برفی از رویاهای برفی بداستانی می‌ساخته که همه اهالی وادی برفی را شگفت‌زده می‌کرده است. او با قدرت جادویی برف، هر روز صبح برفی را در همه جای وادی پخش می‌کرده تا همه از دیدن منظره زیبای برفی لذت ببرند.
لیلی به زودی دوست داشت این افسانه را به دوستانش، مایک و سوفی، بگوید. آنها همچنین با هم در وادی برفی زندگی می‌کردند و همیشه دنبال ماجراهای جدید و شگفت‌انگیز می‌گشتند.
با گذراندن زمان، وادی برفی با رنگ‌های زیبایی از برف و یخ پر شد و پادشاه برفی با استفاده از قدرت جادویی خود، به لیلی و دوستانش نشان داد که چگونه برف و یخ می‌توانند به یک دنیای جادویی تبدیل شوند که همه را شگفت‌زده کند.
دوستی و همبستگی لیلی، مایک و سوفی نه تنها باعث شادی و سرگرمی آنها شد، بلکه آنها را به یک تیم قوی و متحد تبدیل کرد که با هم می‌توانستند هر چالشی را بپذیرند و به هر ماجرایی که در مسیرشان قرار می‌گیرد، از سر ببرند.
با اتمام این ماجراجویی، لیلی، مایک و سوفی همیشه به خاطر دوستی و ماجراهایی که در وادی برفی داشتند، به خاطر افسانه برف و پادشاه برفی، خاطرات خوبی داشتند که هرگز فراموش نمی‌شدند.
پایان